Καλησπέρα φίλοι μου. Μιας και το χιόνι μας έκλεισε λίγο παραπάνω στα σπίτια μας, και βρίσκομαι κι εγώ καθισμένη δίπλα στο τζάκι, νοστάλγησα τα παλιά λεγόμενα των μεγαλύτερων συγχωριανών μας, και ψάχνοντας στα αρχεία μου, βρήκα το αεριάτικο ψωμί. Και θέλω πολύ να το μοιραστώ μαζί σας, για να το θυμηθείτε όσοι το φάγατε, ή να μάθετε κάτι σχετικό όσοι δεν το έχετε ξανακούσει:
Α ε ρ ι ά ρ
ι κ ο ψ ω μ ί
Αέρας στη Λάγκα λεγόταν ένα παράσιτο του
σιταριού. Το γνώριζαν, αλλά δεν είχαν τα μέσα να το καταπολεμήσουν. Δεν υπήρχαν
φυτοφάρμακα τότε. Το παράσιτο αυτό φύτρωνε ανάμεσα στα στάρια στα χωράφια. Και
στις βρίζες.
Ο αέρας είχε την ιδιότητα να ζαλίζει αυτόν
που το έτρωγε. Με άλλα λόγια «μαστούρωνε». Προσπαθούσαν να το καθαρίσουν με τα
χέρια όταν θέριζαν, αλλά αυτό ήταν πολύ δύσκολο με αποτέλεσμα να αφήνουν αρκετό
από αυτό μέσα στο γέννημα. Στη συνέχεια, άλεθαν το στάρι με τον αέρα και
έφτιαχναν ψωμί, πίτες κλπ. Ό, τι έφτιαχναν με το αλεύρι. Και όταν το έτρωγαν,
ζαλίζονταν.
Και η έκφραση που επικρατούσε αν κάποιος
ζαλίζονταν χωρίς λόγο, ήταν «μα, καλά,
αεριάρικο ψωμί έφαγα;»
Και αν κάποιος γνωρίζει τον αέρα, ας μου πει σας παραακαλώ για ποιο παράσιτο πρόκειται να το αναγνωρίσω κι εγώ. Σας ευχαριστώ φίλοι μου.
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ!
