Η σημερινή ημέρα έχει ανακηρυχτεί ως Διεθνής Ημέρα Μνήμης για τα
Θύματα του Ολοκαυτώματος
Τα Ηνωμένα Έθνη επέλεξαν τις 27
Ιανουαρίου επειδή στις 27 Ιανουαρίου 1945 ο Σοβιετικός Στρατός απελευθέρωσε
τους αιχμαλώτους του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Άουσβιτς.
Το να θυμόμαστε απλώς το Ολοκαύτωμα δεν αρκεί πλέον. Τα κράτη
πρέπει να διασφαλίζουν την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την
ασφάλεια των πολιτών, ανεξαρτήτως φυλής ή εθνικότητας, θρησκείας ή πεποιθήσεων,
αναπηρίας, σεξουαλικού προσανατολισμού ή ταυτότητας φύλου. Πρέπει να
εφαρμόζονται και να επιβάλλονται νόμοι για να αποτραπεί η διάδοση ρατσιστικών
και εξτρεμιστικών ιδεολογιών που απειλούν να βλάψουν άλλους.
Το
Ολοκαύτωμα έλαβε χώρα επειδή οι κυβερνήσεις, οι θεσμοί και η κοινωνία των
πολιτών παρέμειναν παθητικά, καθώς άνθισαν οι προκαταλήψεις, οι διακρίσεις και
το μίσος. Η σημερινή ημέρα είναι υπενθύμιση σε όλους μας ότι τα λάθη του
παρελθόντος δεν πρέπει να επαναληφθούν.
Κάθε χρόνο, στις 27 Ιανουαρίου, είμαστε εδώ όλοι μαζί για να
αποτίσουμε φόρο τιμής στη μνήμη των θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Να δείξουμε την
πίστη μας και να είμαστε ενωμένοι γύρω από τις κοινές θεμελιώδεις αξίες μας. Για
να θυμηθούμε τα εκατομμύρια των θυμάτων που δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια του
Ολοκαυτώματος. Δολοφονήθηκαν επειδή ήταν Εβραίοι, Ρομά, Σλάβοι,
ομοφυλόφιλοι, Έλληνες. Γιατί είχαν αναπηρίες. Όλα τα θύματα.
Τιμούμε τη μνήμη τους.
Αυτό
που συνέβη πίσω από τα τείχη του Άουσβιτς-Μπίρκεναου, του
Νταχάου και των άλλων στρατοπέδων δεν αφορά μόνο τις οικογένειες των θυμάτων
και τους απογόνους τους. Μας αφορά όλους, διότι αποτελεί επίθεση και παραβίαση
της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που βρίσκεται στο επίκεντρο των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων.
Και έχουμε και καθήκον και υποχρέωση να σταθούμε ενάντια στο
μίσος, στα εγκλήματα, στις φρικαλεότητες. Να θυμόμαστε, ώστε να μην
ξεχνάμε ποτέ και να μην επιτρέψουμε ποτέ ξανά να επαναληφθεί αυτό το πολύ
σκοτεινό κεφάλαιο της ιστορίας της ανθρωπότητας.
Επίσης,
αποτίνουμε φόρο τιμής σε όσους είχαν το θάρρος να μην υπακούσουν, εκείνους που
έδειξαν ανθρώπινη καλοσύνη και αλληλεγγύη όταν η ελπίδα φαινόταν να έχει χαθεί. Σε
όσους πρόσφεραν στέγη, ζεστασιά και ασφάλεια. Αυτοί που ρίσκαραν τη ζωή
τους για τον συνάνθρωπο. Αυτοί που διάλεξαν το φως από το σκοτάδι. Αυτοί
που μας έδειξαν ότι υπάρχει ελπίδα και ανθρώπινη καλοσύνη. Ας θυμηθούμε τον Όσκαρ
Σίντλερ και την Ιρένα Σάντλερ. Ευτυχώς υπήρξαν και τέτοιοι άνθρωποι.
Η
ανάμνηση είναι καθήκον. Η μνήμη του Ολοκαυτώματος είναι θεμελιώδης λίθος της ατομικής,
συλλογικής μας ευρωπαϊκής και διεθνούς συνείδησης ως κάτοικοι του ίδιου πλανήτη
και κοινωνοί του ίδιου αέρα. Είναι το θεμέλιο του να ζήσουμε μαζί. Και είναι
κοινό μας καθήκον να διασφαλίσουμε ότι τέτοιες φρικαλεότητες δεν θα
επαναληφθούν ποτέ.
Και βέβαια τέτοια μέρα δεν έρχεται στο μυαλό παρά η θύμηση
ανθρώπων δικών μας που βίωσαν την φρίκη και το Θηρίο στην απόλυτη φρικαλεότητά
του. Άνθρωποι που δεν βρίσκονται πλέον κοντά μας, αφού το πλήρωμα του χρόνου τους
πήρε μαζί του. Πως να ξεχάσουμε τον Αχιλλέα Σπύρου που την άνοιξη του 1941 κατέβαινε
από τη Λάγκα στο Άργος Ορεστικό και στα Λακκώματα έπεσε σε ενέδρα των Γερμανών
και αμέσως απήχθη στη Γερμανία χωρίς να γνωρίζει η οικογένειά του τίποτα. Βρέθηκε
έγκλειστος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Oranienburg κοντά στο Μόναχο. Ο χώρος των φυλακών ήταν περιτριγυρισμένος
από πολλαπλά ηλεκτροφόρα σύρματα. Και οι αιχμάλωτοι εργάζονταν στα κάτεργα.
Άνοιγαν δρόμους, ή ό, τι άλλο χρειαζόταν η ναζιστική Γερμανία. Το χειρότερο μαρτύριο ήταν η διαβίωση στις
φυλακές. Οι δεσμοφύλακες ήταν βάρβαροι. Χτυπούσαν με το παραμικρό, και όχι μόνο
δεν έδιναν τροφή, αλλά και έτρωγαν μπροστά στους πεινασμένους τροφίμους. Και
όση τροφή τους περίσσευε, αγνοούσαν τα απλωμένα σκελετωμένα από την πείνα
χέρια, και επιδεικτικά την ποδοπατούσαν μπροστά τους. Ώστε να μη μπορέσουν να
πάρουν το παραμικρό ψίχουλο.
Είχε φτάσει ο χειμώνας και είχαν ανακαλύψει νέο τρόπο
βασανισμού. Έβαζαν τους αιχμαλώτους όλο το βράδυ μέσα σε κουπάνες (λεκάνες) με
νερό, και αυτό πάγωνε. Το πρωί τους τραβούσαν έξω, και το δέρμα των ποδιών τους
που όλο το βράδυ είχε κολλήσει στον πάγο, έμενε εκεί. Στον πάγο. Και η εργασία
συνεχιζόταν. Αυτό κράτησε άλλους τέσσερις με πέντε μήνες. Τα πόδια Αχιλλέα ήταν
σε όλη του την υπόλοιπη ζωή μαύρα. Δέρμα δεν υπήρχε πάνω τους». Όμως, ο
Αχιλλέας έζησε και επέστρεψε δύο χρόνια μετά, όταν οι σύμμαχοι μπήκαν στη Γερμανία.
Επέστρεψε πίσω στη Λάγκα, σε μια μητέρα που τον είδε ξαφνικά μπροστά στης και
δεν πίστευε στα μάτια της για πολύ καιρό μετά, αφού τον είχε ξεγράψει από τον
κόσμο των ζωντανών.
Πως να ξεχάσουμε τον Παναγιώτη Ριζόπουλο και τον αδελφό του
Περικλή που μετά τη μάχη των Λακκωμάτων της νύχτα που ξημέρωνε 1η Μαΐου 1943,
και οι κομιτατζήδες ξεσπούσαν τη μανία τους σε όποιο Λαγκιώτη έβρισκαν, προσπαθώντας
να ξεφύγουν και να σωθούν, πιάστηκαν αιχμάλωτοι των Γερμανών και τους ονόμασαν «Μπαντίτ κομαντάντ». Καπετάνιος
αντάρτης. Τους κατηγόρησαν εύκολα για τέτοιους, και τους συνέλαβαν. Βρέθηκαν άμεσα
έγκλειστοι στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης του Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη. Το
στρατόπεδο του θανάτου. Ονομάστηκε έτσι επειδή σε καθημερινή βάση καμιόνια του
γερμανικού στρατού έπαιρναν δέκα με δεκαπέντε άτομα και τα πήγαιναν σε τόπο
εκτέλεσης. Πιο απλά, όποιος βρισκόταν εκεί έγκλειστος υπόκειτο σε καθεστώς
αμέσου εκτέλεσης δίχως την παραμικρή δικαιολογία. Μία εξήγηση που δίνονταν ήταν
ότι λόγω πολυκοσμίας, οι Γερμανοί έκαναν «ξεκαθάρισμα», για να μην υπάρξουν
ασθένειες και επιδημίες. Το μόνο «θετικό» ως εντύπωση ήταν η άκρα καθαριότητα. «Κατάλευκα,
πεντακάθαρα σεντόνια. Ούτε ξενοδοχείο πέντε αστέρων έτσι». Και τους έβαλαν στο Ντουλάχ,
το στρατόπεδο εργασίας. Έμειναν εκεί κάπου δεκατρείς μήνες. Πέραν του βασανισμού
τους και των κακών συνθηκών διαβίωσης, έβλεπαν και τις κινήσεις του γερμανικού
στρατού εν ώρα ραστώνης. Για παράδειγμα τις νύχτες που έπιναν και μεθούσαν, οι
στρατιώτες χόρευαν και τσαλαπατώντας σκύλευαν πτώματα ανθρώπων φυλακισμένων που
είχαν αποδημήσει εις Κύριον κατά τη διάρκεια της ημέρας και θα τους μάζευαν το
επόμενο πρωί. Συχνά- πυκνά οι Γερμανοί μάζευαν τους εγκλείστους και μέσω ενός
διερμηνέα φώναζαν ονόματα ανθρώπων που έπρεπε να μπουν στα «φορτηγά του τρόμου»
ώστε να οδηγηθούν στα κρεματόρια της Γερμανίας. 13 ολόκληρους μήνες κράτησε
αυτό. Ώσπου η τύχη επί τέλους ήρθε με το μέρος τους και σε μια επικείμενη επίθεση
στον Χορτιάτη, με κινηματογραφικό σχεδόν σενάριο, κατάφεραν και απέδρασαν,
γιατί ήδη τους είχαν ορίσει και στρατολογήσει ώστε τις επόμενες ημέρες να τους προωθήσουν
στο ανατολικό μέτωπο, στη Ρωσία. Κι έτσι, έφτασαν κάποια στιγμή κι αυτοί στο
σπίτι τους στη Λάγκα. Ξεγραμμένους τους είχαν όλοι, αλλά απέδειξαν το αντίθετο.
ΕΥΤΥΧΩΣ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΘΡΗΝΗΣΕ ΤΟ
ΧΩΡΙΟ. ΑΛΛΑ Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΚΙ ΑΥΤΗ ΩΣ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ
ΗΜΕΡΑΣ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ της ιστορίας μας.
Τα παρακάτω τραγούδι του επιζώντος Leonard Cohen δείχνει την απελπισία και τον τρόμο που βιώσαν οι εκατοντάδες χιλιάδες βασανισμένων αθώων του Ολοκαυτώματος.
https://www.youtube.com/watch?v=uTqoGu61IIs&ab_channel=LyricsForever
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!!! ΠΟΤΕ!!!
Η
