Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΜΑΣ ΤΟΠΟΣ

Καλωσορίσατε στον τόπο μας. Στη Λάγκα. Η Λάγκα είναι ένα χωριό χωμένο μέσα στο δάσος, στους πρόποδες των Οντρίων και ταυτόχρονα του Γράμμου, σε ένα απαράμιλλης ομορφιάς τοπίο, στην Καστοριά. Σε όλους εσάς που παρακολουθείτε συστηματικά ή όχι τα τεκτενόμενα του χωριού μας, σας εύχομαι καλή περιήγηση. Το blog αυτό είναι καθαρά λαογραφικό και περιγραφικό τόσο της σύγχρονης όσο και της παλιάς ζωής της Λάγκας. Γιατί δεν πρέπει να χαθούν οι παραδόσεις και η ιστορία μας. Χωρίς αυτά, χωρίς να γνωρίζουμε την κληρονομιά μας, δεν μπορούμε να υπάρχουμε σαν ξεχωριστοί άνθρωποι, σαν συγχωριανοί και πηγαίνοντας πιο μακριά, ακόμα και σαν έθνος.
Καλωσορίσατε λοιπόν και ελάτε να κάνουμε βόλτα μαζί στη Λάγκα του πριν και του τώρα...

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2020

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΤΩΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

 Ένα ελάχιστο αφιέρωμα στους ανθρώπους του τόπου μας που τόλμησαν να πάρουν ένα δισάκι ή μια βαλίτσα και να τολμήσουν το όνειρο για μια καλύτερη ζωή γι αυτούς΄και για τους αγαπημένους τους στην άλλη άκρη της Γης...

Ίσως δεν υπάρχει αρκετό μελάνι για να γραφεί η ιστορία των Ελλήνων μεταναστών της Αμερικής. Οι Έλληνες έφυγαν από την Ελλάδα πάμφτωχοι, με όλες τις πιθανότητες να είναι εναντίον τους, και όμως τα κατάφεραν. Και όπου βρεθούν Έλληνες, είναι μέσα στο DNA τους να δημιουργούν, ακόμη και αν ξεκινούν από τα πιάτα. Αποταμίευσαν χρήματα, πρώτα αγόρασαν σπίτια, μετά άνοιξαν μαγαζιά και κατόπιν έχτισαν εκκλησίες, και δίπλα στις εκκλησίες έχτισαν ελληνικά σχολειά! Και σήμερα είναι ισχυροί και οικονομικά και κοινωνικά. Τι έγινε ακριβώς μέσα στα χρόνια που πέρασαν; Καθώς δυνάμωνε η Αμερική και εξελισσόταν σε παγκόσμια δύναμη, μήπως δυνάμωναν και οι Ελληνοαμερικανοί; σε καμία περίπτωση μπορεί αυτό το άρθρο να θεωρηθεί ότι καλύπτει το αυτό τεράστιο θέμα, αλλά σίγουρα προσπαθεί να παρουσιάσει κάποια γενικά γεγονότα πάνω σ’ αυτό.

Η μεταναστευτική πορεία των Ελλήνων στις ΗΠΑ χωρίζεται σε τρεις εποχές:

στην 1η, που προσδιορίζεται στα τέλη του 19ου αιώνα και αρχές του 20ου, η 2η κατά την δεκαετία το 1960, και η 3η, σύγχρονή μας, απόρρεια της οικονομικής κρίσης.

Η μετανάστευση από την Ελλάδα στις Ηνωμένες Πολιτείες που άρχισε στο τέλος του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα ήταν αποτέλεσμα πολλών γεγονότων. Κατ’αρχήν ήταν η λεγόμενη σταφιδική κρίση των αρχών της δεκαετίας του 1890. Στη συνέχεια ήρθε η πτώχευση της χώρας το 1893 και ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897 και η επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου. Οι περιπέτειες θα συνεχισθούν με τον Μακεδονικό Αγώνα, τους Βαλκανικούς Πολέμους, τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και, τέλος, την Μικρασιατική Εκστρατεία και την Καταστροφή.

Είναι προφανές πως όλο αυτό το διάστημα ο λαός δυστυχεί. Οι περισσότεροι θα μείνουν στον τόπο τους και θα υπομείνουν την φτώχεια. Άλλοι θα κατευθυνθούν προς τα αναπτυσσόμενα αστικά κέντρα της Αθήνας και του Πειραιά, ενώ πολλοί θα μεταναστεύσουν μαζικά στην Αμερική. Ο μύθος της Αμερικανικής "Γης της επαγγελίας", του καταφύγιου των αποδήμων όλου του κόσμου επηρέασε και την Ελλάδα. Οι Έλληνες που εκτός από τη σωματική ικανότητα, δε διέθεταν άλλο προσόν. Πολλοί έφταναν στον Πειραιά από την ύπαιθρο και αντίκριζαν για πρώτη φορά θάλασσα και βαπόρια. Ήταν αγράμματοι, λίγοι είχαν τελειώσει το Δημοτικό και ονειρεύονταν μια καλύτερη ζωή για τους ίδιους και για να εξασφαλίσουν το μέλλον των δικών τους. Μεγάλο ρόλο έπαιζαν οι πράκτορες των μεταναστευτικών γραφείων και των ατμοπλοϊκών εταιρειών που διαφήμιζαν τον πλούτο και τις ευκαιρίες που παρουσιάζει η Αμερική, τάζοντας "γρήγορο χρήμα". Ενδεικτικό του ότι οι Έλληνες πήγαιναν με πρόθεση να μείνουν προσωρινά στην Αμερική, είναι το γεγονός ότι έφευγαν μόνο άντρες σε αντίθεση με τους μετανάστες από άλλες χώρες.

α’ κύμα μεταναστών

Μέχρι το 1907, το Ελληνικό μεταναστευτικό κύμα προς την Αμερική εξυπηρετείτο από ευρωπαϊκές ατμοπλοϊκές εταιρείες. Καθώς το μεταναστευτικό ρεύμα διογκωνόταν, γεννήθηκε η ανάγκη σύστασης μιας εθνικής γραμμής. Οι αδελφοί Μωραΐτη εξασφάλισαν τα δρομολόγια αυτά, που αργότερα ανέλαβαν οι αδελφοί Εμπειρίκου. Τα πλοία «Μωραΐτης» και «Αθήναι» ήταν τα πρώτα που φτιάχτηκαν και απέπλευσαν γι’ αυτόν τον σκοπό. Αργότερα ανέλαβαν αυτό το χρέος τα «Πατρίς», «Μακεδονία», «Ιωάννινα», «Θεσσαλονίκη», «Βασιλεύς Κωνσταντίνος» και «Μωρέας».


Εικόνα: Τo «Μωραΐτης»  το 1907



Το εισιτήριο που μπορούσαν να αγοράσουν οι επίδοξοι μετανάστες ήταν το φθηνότερο. Αυτό τους εξασφάλιζε μία θέση στο steerage. Αυτό κόστιζε $25, που μπορούσε να είναι τα ημερομίσθια δύο ετών. Με τα χρήματα αυτά αγόραζαν ένα ταξίδι 3000 μιλίων, διάρκειας 2- 4 εβδομάδων και με φαγητό που συνήθως αποτελείτο από σούπα και ψωμί. Steerage ήταν το επίπεδο του καραβιού μέσα από το οποίο περνούσε το σύστημα ελέγχου του πηδαλίου που κατεύθυνε το καράβι. Υποδήλωνε τα κατώτερα καταστρώματα του καραβιού την πιο φθηνή, την πιο οικονομική θέση. Προσέφερε στον επιβάτη τις πιο στοιχειώδεις ανέσεις, δηλαδή περιορισμένη χρήση τουαλέτας, φτωχό φαγητό, κακό εξαερισμό, κανέναν προσωπικό χώρο.

11 Απριλίου 1890 οι πρώτοι  Έλληνες μετανάστες αποβιβάζονται στο λιμάνι της Νέας Υόρκης. Μέσα σε 25 περίπου χρόνια, ως το 1914 είχαν μεταναστεύσει εκεί πάνω από 350.000 Έλληνες. Ως το 1924, η κυβέρνηση των ΗΠΑ είχε καταγράψει 500.000 Έλληνες και «ανήκοντες στην ελληνική φυλή», δηλαδή Έλληνες που προέρχονταν από την Οθωμανική αυτοκρατορία.

Στο λιμάνι της Νέας Υόρκης αποβιβάζονταν όχι στην ηπειρωτική χώρα, αλλά στο Ellis Island, τον πιο πολυσύχναστο σταθμό επιθεώρησης μεταναστών. Επονομάσθηκε και «κολυμπήθρα», αφού πολλοί νεοφερμένοι άλλαξαν τα ονόματά τους εκεί, προσαρμόζοντάς τα στη γλώσσα της νέας τους πατρίδας.

Εικόνα: το Ellis Island, ο Σταθμός Μεταναστεύσεως

 

Εκεί εξετάζονταν στην «επιθεώρηση γραμμής». Πρώτα για σωματικές κι έπειτα για ψυχικές ασθένειες. Όσοι διαπιστώνονταν να νοσούν, απελάσσονταν πάραυτα. Όσοι βρίσκονταν υγιείς λάβαιναν σχετικό πιστοποιητικό ή ένορκη βεβαίωση.


Εικόνα: ιατρική εξέταση στις εγκαταστάσεις του Ellis Ιsland

 

Στη συνέχεια προωθούνταν για συνέντευξη και τους ζητούνταν να έχουν και χρήματα, ώστε να μπορούν να επιβιώσουν στην αρχή. Το ποσό που θεωρούνταν ιδανικό ήταν από $18- $25. Κατά την έξοδό τους πλέον προς την πολυπόθητη γη τους συνόδευε το «ανειδίκευτος εργάτης», που υποδήλωνε αγροτική εργασία ή εργασία σε μικρή βιοτεχνία στον τόπο προέλευσης. Καταρρακωμένοι από τις κακουχίες, παραδίνονταν στο Αμερικανικό Γραφείο Μετανάστευσης. Εάν έπρεπε να ταξιδέψουν, κατέβαιναν στο γραφείο έκδοσης σιδηροδρομικών εισιτηρίων και στη συνέχεια έπαιρναν τα βαποράκια που τους έβγαζαν στο Battery της Νέας Υόρκης ή στο Νιού Τζέρσεϋ προκειμένου να συνεχίσουν για τον τόπο τελικού προορισμού τους. Πολλοί θα παρέμεναν στη Νέα Υόρκη, ενώ άλλοι θα κατευθύνονταν στη Βοστώνη, στο Κλήβελαντ, στο Σικάγο, στη Φιλαδέλφεια και σε άλλες πόλεις.

Ο διαδικτυακός σύνδεσμος του Ellis Island για διερεύνηση των αρχείων επιβατών είναι η εξής:

https://libertyellisfoundation.org/passenger-result


Οι Καστοριανοί δεν ξενιτεύονταν σε μακρινές χώρες, ούτε για πολύ καιρό. Στα μόνα μέρη που ξενιτεύονταν οι Καστοριανοί της εποχής εκείνης ήταν η Δαμασκός, η Κωνσταντινούπολη και η Λειψία. και δεν έλειπαν ποτέ πάνω από ήταν ένα χρόνο. Όλα άλλαξαν όταν το εμπόριο γούνας κορέστηκε στην Ευρώπη και η πρώτη ύλη έγινε πανάκριβη. Τότε δε ήταν εποχή που οι Τούρκοι επέβαλαν και στους Έλληνες να υπηρετούν στον Τούρκικο στρατό, έτσι που ο κάθε Καστοριανός προτιμούσε να ξενιτευθεί παρά να υπηρετήσει υπό Τουρκικές διαταγές.Έτσι, άρχισαν και οι Καστοριανοί να ακολουθούν το κλίμα της εποχής που ήθελε τους Έλληνες να ξενιτεύονται υπερατλαντικά.

Δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου εύκολα για εκείνους, ξένοι ανάμεσα σε ξένους, πάλεψαν με «θεούς και δαίμονες» να σταθούν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τις εστίες τους. Αξίζει να αναφερθούμε στο ξεκίνημα της μετανάστευσης των συντοπιτών μας. Ο πρώτος Καστοριανός που μετανάστευσε στην Αμερική είναι ο Βασίλης Σκαπέρδας, το 1887.  Ονειρευόταν «κεμέρια γεμάτα λίρες» και πως θα επέστρεφε πλούσιος στην Καστοριά. Αλλά δεν πρόλαβε να επιστρέψει καν στην πατρίδα. Πέθανε πάμπτωχος στον Πειραιά το 1904. Το εγχείρημα ακολούθησαν το 1894 τα ξαδέλφια του Ιωάννης, Σπύρος και Ναούμ Σαμαράς. Οι δύο τελευταίοι επέστρεψαν άπρακτοι, ενώ ο Ιωάννης έμεινε και έφερε και τους ανηψιούς του Αντώνη, Χρήστο και Θωμά. Σε λίγο κατέφθασε και ο Απόστολος Σκαπέρδας. Και το 1902 έγιναν 12, το 1905 ήταν 25 και άρχισε η ροή να αυξάνει. Έτσι το 1910, κι εφόσον έγιναν 1000,  ιδρύθηκε ο Σύλλογος Καστοριέων «Ομόνοια» με σκοπό να εξυπηρετήσει τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες των μεταναστών. Ακολουθούν ο Σύλλογος Κυριών Καστοριάς, ο αθλητικός σύλλογος «Ερμής», η «Ένωση Εμπόρων Γούνας» κι Ένωση Ελλήνων Εργατών Γούνας. Επειδή η ενασχόληση με τη γούνα ήταν πρωτίστης βιοποριστικής σημασίας για την Καστοριά, η γούνα και η επεξεργασία της ήταν πολύ σημαντική για τους εκεί Έλληνες και υπήρξε πόλος έλξης εργατών. Και βρισκόταν σχεδόν αποκλειστικά στα χέρια των Καστοριανών, επειδή από την εποχή ακόμα του Βυζαντίου η περιοχή της Καστοριάς ήταν κέντρο βιομηχανίας γουναρικών. Πρωτοπόρος στον κλάδο ήταν ο Κ. Σκαπέρδας ο οποίος πήγε στην Αμερική πριν από το 1900. Τις βάσεις της ελληνικής βιομηχανίας γουναρικών στον Νέο Κόσμο, τις έβαλαν οι αδερφοί Γιάγκου, Καστοριανοί και αυτοί, που ήρθαν ως μετανάστες λίγο πριν από το 1900. Στην αρχή εργάστηκαν ως τεχνίτες σε αμερικανικές επιχειρήσεις γουναρικών στο Μανχάταν. Οι αδερφοί Γιάγκου, αφού μάζεψαν λίγα χρήματα, άνοιξαν δική τους επιχείρηση, στην οποία προσέλαβαν συμπατριώτες τους, που μετά το 1900 άρχισαν να έρχονται σε μεγάλους αριθμούς. Αργότερα, οι αδερφοί Παπαντίνα άνοιξαν δική τους επιχείρηση στην περιοχή του Γκρίνγουτς Βίλατζ. Μέσα σε λίγα χρόνια, πριν από το 1912, είχαν κιόλας δημιουργηθεί πάνω από 40 ελληνικές επιχειρήσεις γουναρικών στη Νέα Υόρκη. Μεγαλούργησαν οι Καστοριανοί στη Νέα Υόρκη, όπως και οπουδήποτε πάτησαν το πόδι τους. Και από πάμφτωχοι και δίχως «στον ήλιο μοίρα», δημιούργησαν προϋποθέσεις που βοήθησαν και την παλιά όσο και τη νέα τους πατρίδα. Και πάντα ενωμένοι. Μια χαρακτηριστική φωτογραφία του πόσο ενωμένοι ήταν στην ξενιτειά, αλλά και οικονομικά ανελιγμένοι είναι η παρακάτω.


Εικόνα: Γάμος Καστοριανών στη Νέα Υόρκη το 1920

 

Παρόλο που τα χρόνια εδραίωσης των Καστοριανών στη νέα πατρίδα ήταν δύσκολα, και προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να φτιάξουν μια νέα, αξιοπρεπή ζωή, ποτέ δεν ξέχασαν τη μητέρα πατρίδα τους. Έτσι, όταν χρειάστηκε, έτρεξαν αμέσως εθελοντικά να πολεμήσουν εναντίον του εχθρού, σ’ αυτήν την περίπτωση του Τούρκου. Ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι αυτό του 271oυ Λόχου Εθελοντών Νέας Υόρκης. Στις αρχές του 1913, συγκεκριμένα στις 4-6 Μαρτίου,  πολέμησαν στις μάχες του Μπιζανίου στην Ήπειρο, ως 4ος Λόχος του 1ου Τάγματος της ΧΙΙΙ Μεραρχίας. Οι Καστοριανοί που στρατεύτηκαν στο Λόχο και πολέμησαν ήταν οι: Στυλιανός Αϊβάζης, Αχιλλεύς Αλβανός, Θεόδωρος Γιοβανόπουλος (Μπέκας) (τραυματισθείς), Παναγιώτης Γκιμουρτζίνας (τραυματισθείς), Βασίλειος Δελινάνος, Πέτρος Δεμερτζής (τραυματισθείς), Ανδρέας Ζήλας, Ανδρέας Καλλίνικος, Δημήτριος Κασόπουλος, Ηλίας Κώτσης (τραυματισθείς), Λάμπρος Κώτσης, Βασίλειος Μαγαλιός, Θεόδωρος Μαλεγκάνος (τραυματισθείς), Χρυσός Μπαιρακτάρης, Αλέξανδρος Μπαλλής (τραυματισθείς), Ευάγγελος Μπουζιώτας(τραυματισθείς), Ανδρέας Νικολής, Γεώργιος Πάντσιος, Θεόδωρος Παπαβασιλείου (Κόκκος), Χρήστος Παπαγκελιάς, Δημήτριος Παπαδημητρίου, Βασίλειος Παπαδίσκος (ηρωικά πεσών), Αναστάσιος Παπακυριακού (εκ Μαυροχωρίου), Δημήτριος Παπαλαζάρου (ηρωικά πεσών), Στέργιος Παπαμάντζαρης (ηρωικά πεσών), Ηλίας Παπαμόσχος,  Μενέλαος Παππάς, Ιωάννης Πετκανάς, Ευάγγελος Πέτρας, Ανδρέας Ρουσούλης, Ανδρέας Σιώτκας (σαλπιγκιτής), Θωμάς Σμούντας, και Κωσταντίνος Τάσσης.


Εικόνα: ο 271oς Λόχος Εθελοντών Νέας Υόρκης

 

β’ κύμα μεταναστών

 Μεταπολεμικά οι περιοχές που γνώρισαν τα μεγαλύτερα ποσοστά εξωτερικής μετανάστευσης ήταν στη Βόρεια Ελλάδα (Μακεδονία, Ήπειρος και Θράκη). Με το τέλος του Εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα, δημιουργήθηκε νέο κύμα υπερατλαντικής μετανάστευσης μέχρι και το 1974.

Όταν μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έγιναν πιο ελαστικές οι διατάξεις για την εγκατάσταση στις ΗΠΑ προσφύγων και εκτοπισμένων, έφτασαν στις δύο πρώτες δεκαετίες από τον τερματισμό του πολέμου στην Αμερική περίπου 75.000 Έλληνες, ενώ τότε άρχισαν να καταφθάνουν και οι πρώτοι Έλληνες φοιτητές για να σπουδάσουν στα αμερικανικά πανεπιστήμια. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος λοιπόν, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εδραίωση των ελληνικών κοινοτήτων στις ΗΠΑ. Η ελληνική αντίσταση στη γερμανική κατοχή, στο πλευρό των συμμαχικών δυνάμεων, δημιούργησε πολύ θετικές και ηρωικές εικόνες του Ελληνισμού στις ΗΠΑ. Μετά το τέλος του Πολέμου, οι Έλληνες στις ΗΠΑ επιτυγχάνουν σημαντική οικονομική, πολιτική και πολιτιστική άνοδο, και πολλοί διακρίνονται στην πολιτική, τις επιστήμες και τις τέχνες. Κατά τις μεταπολεμικές δεκαετίες αυξάνεται και η παρουσία των Ελληνοαμερικανών στην Ελλάδα, κυρίως σε οικονομικό επίπεδο, μέσω των εμβασμάτων στα μέλη της οικογένειας που παρέμεναν στην πατρίδα, αλλά και μέσω δωρεών και έργων που πραγματοποιούνταν στην ελληνική ύπαιθρο, με χρηματοδοτήσεις εύπορων ομογενών. Ιδιαίτερα, την περίοδο από το 1966 έως το 1979, όταν οι μεταναστευτικοί νόμοι επέτρεπαν την εύκολη εγκατάσταση στις ΗΠΑ στους συγγενείς των μεταναστών, περίπου 160.000 Έλληνες προστέθηκαν στην Ελληνοαμερικανική ομογένεια. 


Εικόνα: Πειραιάς 1960. Ο αποχωρισμός της ξενιτειάς

 

Για την Ελλάδα των ξενιτεμένων, η Αστόρια, ήταν και είναι το «ελληνικό χωριό» της Νέας Υόρκης. Στην Αστόρια μπορείς να μείνεις για καιρό και να μη μιλήσεις αγγλικά. Αποτελεί σημείο συνάντησης των Ελλήνων στις τόσες ελληνικές επιχειρήσεις κάθε είδους που συναντάς παντού εκεί. Παρείχε και ακόμα παρέχει ηθική στήριξη όταν η πατρίδα λείπει αθεράπευτα από τους ξενιτεμένους.

Σήμερα εξακολουθούν να υπάρχουν μεγάλες επιχειρήσεις κατασκευής γουναρικών ελληνικής ιδιοκτησίας, όπως για παράδειγμα η εταιρία Christie Brothers των αδερφών Παπαχρήστου, η εταιρία James Liakos and Sons, η Marvin Furs του Κώστα Μαυροβίτη, η Mink Mar, η Petkanas Brothers  και πολλές άλλες. Οι βιομηχανίες αυτές παρήγαγαν μεγάλες ποσότητες ακριβών γουναρικών, που διοχετεύονταν στα μεγάλα καταστήματα των αμερικανικών μεγαλουπόλεων....

3ο κύμα μεταναστών

Και πάλι στους «δρόμους. Οι νέοι Έλληνες ξαναφεύγουν. Είναι υποχρεωμένοι. Η ανεργία των νέων και των νέων ενηλίκων στην Ελλάδα ξεπέρασε το 50%. Και πολλοί από όσους έχουν μια κάποια δουλειά στην Ελλάδα, αδυνατούν πάνω της να χτίσουν οικογένεια και μέλλον. Η οικονομική κρίση έχει εξαναγκάσει τα τέσσερα τελευταία χρόνια χιλιάδες Ελλήνων, κυρίως επιστημόνων να εγκαταλείψουν τη χώρα αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό.

Κύριο αίτιο της σύγχρονης «φυγής» των Ελλήνων επιστημόνων είναι η «πλασματική», όπως είπε, «υπερπροσφορά πτυχιούχων στην Ελλάδα», τη χαμηλή ζήτηση στην Ελλάδα πτυχιούχων, τη μείωση των μισθών, την αμφίσημη στάση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στη γνώση και τελικά το «λανθασμένο αναπτυξιακό μοντέλο» που ακολουθεί η χώρα. Ανδρας (σε ποσοστό 60-70%), ηλικίας 30- 40 ετών (συχνά πολύ μεγαλύτερος), απόφοιτος (σε ποσοστό μεγαλύτερο του 60%) ελληνικών η ξένων πανεπιστημίων, κάτοχος μεταπτυχιακών ή διδακτορικών τίτλων, γόνος μεσοαστικής ή μεγαλοαστικής οικογένειας. Γιατροί, μηχανικοί, οικονομολόγοι, νομικοί, θετικών επιστημών κ.ά. στην πλειονότητα νέοι, βρίσκονται στο εξωτερικό, είτε έχοντας εδραιωθεί επαγγελματικά είτε αναζητώντας μία καλή θέση εργασίας. Πιο συγκεκριμένα,το 73% από αυτούς έχει μεταπτυχιακό τίτλο, το 51,2% διδακτορικό, το 41% έχει σπουδάσει σε πολύ καλό πανεπιστήμιο. Ακόμη άλλοι περίπου 30.000 Ελληνες σπουδάζουν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού.

Από όσους Έλληνες πτυχιούχους μετανάστευσαν στο εξωτερικό τα τελευταία 25 χρόνια, οι τρεις στους τέσσερις έφυγαν την τελευταία εξαετία. Σχεδόν το 75% εκείνων που αποφάσισαν να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον στο εξωτερικό είναι τουλάχιστον απόφοιτοι πανεπιστημίου ή ΤΕΙ. Το 20% είναι απόφοιτοι λυκείου ή τεχνικής μη πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και περίπου το 5% απόφοιτοι γυμνασίου. Σε ποσοστό 72% οι Ελληνες μετανάστες βρήκαν δουλειά σύμφωνα με τις σπουδές τους και την ειδικότητά τους, ενώ το 21% ετεροαπασχολείται ακόμη και σε δουλειές κατώτερες του μορφωτικού του επιπέδου.

Η μεγάλη διαφορά πλέον με τα δύο προηγούμενα κύματα μεναταστεύσεων είναι ότι δεν μπορούν πλέον να φεύγουν οι οικονομικοί μετανάστες δίχως να έχουν βρει εργασία. Δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν. Ζητούν βοήθεια από την Εκκλησία και τις οργανώσεις της, από άλλες ομογενειακές οργανώσεις, καθώς από συγγενείς, φίλους και γνωστούς. Πρέπει αν υπάρχει εργασία που τους περιμένει, και μάλιστα ανάλογη των προσόντων τους. Επίσης, αναζητούν πληροφορίες μέσω διαδικτύου για προσφερόμενες θέσεις εργασίας καθώς και για αξιοπρεπές εργασιακό περιβάλλον στις χώρες τις Ευρώπης, την Αυστραλία και την Αμερική. και δεν το κάνουν μόνο για βιοποριστικούς ΄λογυς. Μεγάλο ρόλο παίζει και η αναγνώριση των κόπων τους και της αξίας τους.

Αυτό σημαίνει ότι οι πιο δημιουργικοί και ενεργοί από τους νεοφερμένους Έλληνες μετανάστες ήδη ανανεώνουν το δυναμικό συλλόγων της ομογένειας, φέρνοντας νέες ιδέες αλλά και μία πιο άμεση εικόνα των αναγκών της Ελλάδας. Λόγω της έλλειψης κάθε προοπτικής, της δυσπιστίας προς τους πολιτικούς και γενικότερα προς το κατεστημένο, χάνουμε τους ανθρώπους που είναι χρήσιμοι για την αναγέννηση της κοινωνίας.

ΠΗΓΕΣ:

https://www.aspromavro.net

https://www.cup.gr

http://digitalschool.minedu.gov.gr

http://www.elliniki-gnomi.eu

https://www.greeknewsonline.com

https://www.hellenicparliament.gr

https://www.huffingtonpost.gr

https://www.iefimerida.gr

https://www.independent.gr

https://www.kathimerini.gr

https://oladeka.com

https://www.panhellenicpost.com

http://www.passagetoellis.gr

https://sentra.com.gr

https://stilida.com

https://www.tovima.gr



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου