Τίποτα δεν είναι πιο ελληνικό όσο ένα παραδοσιακό πήλινο. Όλα του φανερώνουν Ελλάδα. Το υλικό, η μορφή, η έκφραση. Ελληνικό είναι το χώμα και το νερό, ελληνικός ο ήλιος και το θερινό αεράκι που το στεγνώνουν, όπως ακόμα τα σχίνα και τα πουρνάρια που το πυρώνουν. Και πάνω απ' όλα ελληνικά είναι τ' ακριβά χέρια, με δάχτυλα που σκέπτονται, όταν δημιουργούν με τον πηλό.
Το Άργος Ορεστικό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα κεραμοποιίας και πλαστικής στη Δυτική Μακεδονία. Στη Δ. Μακεδονία επικρατούσαν οι τύποι των "κλειστών αγγείων" (στάμνες και κανάτια). Σε αυτά, συνήθως η όλη διακόσμηση συνήθως συγκεντρώνεται στο ύψος από τα χερούλια μέχρι και το στόμιο. Επικρατέστερος ήταν ο "χωριάτικος" τύπος, που είχε ένα ή δύο χερούλια χέρια) το ένα απέναντι από το άλλο, έχοντας το στόμιο στη μέση. Πολλές φορές, στο ένα (ή στο μοναδικό) από τα χερούλια υπάρχει ένα επιστόμιο. όταν το κανάτι είναι γεμάτο, σηκώνοντάς το και γυρνώντας το ώστε να πέσει το νερό, το πιθανότερο είναι το νερό να πέσει και από τα δύο στόμια. Κλείνοντας με τον αντίχειρα το ένα από αυτά, δεν τρέχει νερό ούτε από το άλλο.
Όμως ποια η χρήση του;
Είναι οφθαλμοφανές ότι χρησιμοποιούνταν για τη συγκέντρωση και τον πόση του νερού. Στο σπίτι υπήρχαν ποτήρια βέβαια, αλλά στις αγροτικές εργασίες, αυτά έλειπαν. Οι άνθρωποι έπιναν κατευθείαν από το στόμιο.
Εδώ έγκειται η χρησιμότητα του επιστομίου. Τα παιδιά και τα βρέφη δεν έπρεπε να να πίνουν από το ίδιο στόμιο με τους μεγάλους. Έπιναν λοιπόν από το επιστόμιο. Κι έτσι ήταν όλα καθαρά και εν τάξει.
