Η ΚΟΝΑ/ Η ΚΟΠΕΛΑ

Η Μαρμαρωμένη Κοπέλα (Κόνα)

Είναι εκπληκτικό το πως η φαντασία των ανθρώπων ταιριάζει τα πάντα γύρω της σύμφωνα με τις ιδέες και τα θέλω του μυστηριακού νου, που βλέπει παντού το υπερφυσικό και θέλει να το εντάξει στην ζωή και την ιστορία των κατοίκων κάθε τόπου. 
Έτσι, όχι μακριά από τη Λάγκα, ανάμεσα στο Πετροπουλάκι και τον Βράχο υπάρχει η Κόνα, ένας βράχος που κρύβει μέσα του όλη την φαντασία των παλιών ανθρώπων, που έβγαλαν όλη την πίκρα απέναντι στους άγριους κατακτητές, και δη τους Τούρκους. Έτσι λοιπόν, δημιουργήθηκε η Κόνα. 
Με ευκαιρία της επίσκεψής μας σ' εκείνο τον βράχο που φυλάει πίσω του ολόκληρο οροπέδιο, θυμηθήκαμε την παλιά ιστορία. Αναγνωρίσαμε στον βράχο την κοπέλα που κλαίει την κακή της μοίρα και το ζοφερό της πεπρωμένο. Για εκατοντάδες χρόνια στέκει αγέρωχη και δεν αφήνει να ξεχαστεί η ανάμνησή της.

Ο θρύλος έχει ως εξής:

Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας είχε γεννηθεί μια κοπέλα τόσο όμορφη,όσο οι νεράιδες που ζούν στα Όντρια. Ήταν το στολίδι όλων των χωριών της περιοχής. Οι  γονείς της δεν την άφηναν ποτέ μόνη όταν έβγαινε έξω απο το σπίτι, ακόμα και στη βρύση για νερό.

Όμως μια μέρα που ο πατέρας της έλειπε στη δουλειά του, αυτή πήγε να πάρει νερό με τη στάμνα. Εκεί την είδε ένας Τούρκος αρβανίτης και την άρπαξε. Αντιστάθηκε η κοπέλα και κάποια στιγμή ξέφυγε από τα χέρια του Τούρκου και άρχισε να τρέχει και όπου τη βγάλει. Φώναζε βοήθεια, είχε καταματώσει από τα αγκάθια και τις πέτρες, αλλά κανείς δεν άκουγε την αγωνία της.

Με τον Τούρκο στο κατόπι της έφτασε στα Όντρια. Είχε κουραστεί και δεν έβλεπε δρόμο διαφυγής. Μόνο ο απότομος βράχος ήταν μπροστά της. Άρχισε να τον σκαρφαλώνει σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ξεφύγει του διώκτη της, που όλο και την πλησίαζε. Σαν ανέβηκε στο βράχο, είδε ότι τελικά ήταν παγιδευμένη στάθηκε ανήμπορη στην άκρη του βράχου. Σκέφτηκε να αφεθεί να πέσει, αλλά προσευχήθηκε με όλη της την ψυχή στον Κύριο να τη σώσει. Και μόλις έφτασε κοντά της ο Τούρκος, η προσευχή της εισακούστηκε και έγινε το θαύμα. Στα μάτια του μπροστά, η κοπέλα μεταμορφώθηκε σε βράχο.

Ακόμα και σήμερα, η κοπέλα στέκεται αγέρωχα πάνω στο βράχο και ατενίζει τον δρόμο που φιδοσέρνεται χαμηλά, στους πρόποδες του βουνού. Και όποιος διαβάτης σηκώσει το βλέμμα του, βλέπει καθαρά την σιλουέτα της να στέκεται ενάντια στον αέρα, τον ήλιο και την βροχή. Από την κοπέλα εκείνη, που το όνομά της ξεχάστηκε στους αιώνες, πήρε το όνομά της όλη εκείνη η περιοχή. ΚΟΠΕΛΑ τη λένε. ΚΟΝΑ την φωνάζουν ακόμα.

Η Κόνα όπως φαίνεται από το φράγμα του Βράχου.

Η Κοπέλα στην πίσω όψη είναι ένας κοινός βράχος στην άκρη του γκρεμού.

                                                

Όμως όταν την αντικρίσεις από μπροστά, αρχίζει και δείχνει το πρόσωπό της.

Κοιτάζει αγέρωχη τον τόπο που έμελλε να γίνει η παντοτινή κατοικία της.

Η θλίψη κυριαρχεί στο πρόσωπό της. Σταυρώνει τα χέρια  της στον κόρφο της μήπως και γλιτώσει από την κακή μοίρα που της έλαχε.

                                               

Πάντα θλιμμένη για την καταραμένη ομορφιά, για την ζωή που την περίμενε και δεν έζησε, για την αδικία που της έγραφε το κακό ριζικό της. Το όνομά της ξεχάστηκε στο πέρασμα των αιώνων, αλλά η ιστορία της επιμένει και σήμερα να μας θυμίζει το πεπρωμένο των αδυνάτων. 

Πόση φαντασία χρειάστηκε να δημιουργηθεί αυτός ο θρύλος γιατί αυτή η πέτρα μοιάζει με θλιμμένο κορίτσι. και πόση αλήθεια άραγε να κρύβει ο θρύλος....