Καλημέρα φίλοι μου. Μέσα Σεπτεμβρίου σήμερα, και οι καλοκαιρινές αναμνήσεις άρχισαν να έρχονται στο νου. Και θυμήθηκα τον θείο μου και τη θεία μου που είχαν έρθει εκ Νέας Υόρκης και συζητούσαμε για τα παλιά χρόνια στη Λάγκα. Κι η μια ιστορία έφερε την άλλη. και ήρθε η αποκάλυψη μιας αστείας πράξης του θείου. Όπου η ζωή πρωτοτυπεί και αντιγράφεται. Σε ταινίες, βιβλία, ανέκδοτες ιστορίες κλπ. και σας παραθέτω το γεγονός ΄πως μου το αφηγήθηκε ο θείος μου Τάκης Κίτσος:
Δωσ’ το ζωντανό να φάει!
Κάποτε,
δεν υπήρχαν αυτοκίνητα στη Λάγκα. Δεν υπήρχαν δρόμοι, καν. Ώσπου,
κάποιος
από το Άργος Ορεστικό, ανέβασε ποτάμι- ποτάμι στο χωριό, το φορτηγό του για να
μεταφέρει προμήθειες. Έκτοτε, ανέβαινε πάντα και ήταν ο άνθρωπος που έφερνε πιο
εύκολα το χωριό σ’ επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο. Ως τότε όμως, οι
Λαγκιώτες δεν είχαν ξαναδεί όχημα.
Και
ίσως οι μεγάλοι, αφού κατέβαιναν με τα ζώα στο Άργος, να είχαν δει και να μην
τους έκανε εντύπωση. Όμως, τα μικρά παιδιά, ούτε είχαν δει, ούτε είχαν ακούσει
κάτι ανάλογο.
Οπότε,
σαν έφτασε το φορτηγό πρώτη φορά στο χωριό, στάθηκε στην πλατεία. Μαζεύτηκαν
όλοι τριγύρω να δουν τι είναι αυτό που μουγκρίζει έτσι, και ξεσήκωσε τον τόπο.
Τα
παιδάκια είχαν μείνει άφωνα από το θέαμα. Τόσο τεράστιο ζώο δεν είχαν ξαναδεί. Και
πόσο θα πεινούσε με τόσο δρόμο που έκανε!
Έτσι,
ο Θείος μου ο Τ. Κ. του έφερε σανό να φάει!
-
Να
φάε!
Αλλά
αυτό το σκασμένο δεν έτρωγε. Κι έσκαζε ο θείος που δεν έτρωγε το ζωντανό, κι έσκαζαν
στα γέλια όλοι οι υπόλοιπου που κατάλαβαν τι έγινε.
Να είσαι καλά θείε, να έρχεστε και να μιλάμε για τα παλιά. Και να ανακαλύπτω πολλά άγνωστα πράγματα- που τόσα υπάρχουν για το χωριό!
Καλή συνέχεια στην ημέρα σας, φίλοι μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου