Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΜΑΣ ΤΟΠΟΣ

Καλωσορίσατε στον τόπο μας. Στη Λάγκα. Η Λάγκα είναι ένα χωριό χωμένο μέσα στο δάσος, στους πρόποδες των Οντρίων και ταυτόχρονα του Γράμμου, σε ένα απαράμιλλης ομορφιάς τοπίο, στην Καστοριά. Σε όλους εσάς που παρακολουθείτε συστηματικά ή όχι τα τεκτενόμενα του χωριού μας, σας εύχομαι καλή περιήγηση. Το blog αυτό είναι καθαρά λαογραφικό και περιγραφικό τόσο της σύγχρονης όσο και της παλιάς ζωής της Λάγκας. Γιατί δεν πρέπει να χαθούν οι παραδόσεις και η ιστορία μας. Χωρίς αυτά, χωρίς να γνωρίζουμε την κληρονομιά μας, δεν μπορούμε να υπάρχουμε σαν ξεχωριστοί άνθρωποι, σαν συγχωριανοί και πηγαίνοντας πιο μακριά, ακόμα και σαν έθνος.
Καλωσορίσατε λοιπόν και ελάτε να κάνουμε βόλτα μαζί στη Λάγκα του πριν και του τώρα...

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

ΠΑΙΔΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Καλημέρα φίλοι μου. Ελπίζω να σας βρίσκω όλους καλά και να απολαμβάνετε τις ζεστές φθινοπωρινές μέρες που διανύουμε. Απ' ότι λένε τα προγνωστικά του καιρού θα είναι και οι τελευταίες ωραίες μέρες. Ας ελπίσουμε ότι θα πέσουν έξω και η καλοκαιρία θα συνεχιστεί. Η φύση είναι πανέμορφη και ζεστή, που σε προκαλεί να την ζήσεις. Μόνο που οι ρυθμοί της ζωής μας ορίζουν αλλιώς. Αλλά όμως στο χέρι μας είναι να μην χάνουμε τις ευκαιρίες που μας δίνονται και να τις εκμεταλλευόμαστε στο έπακρο. 
Τέλος πάντων, είναι γεγονός όμως ότι κάθε φορά που επισκέπτομαι το χωριό τέτοιον καιρό θυμάμαι τα καλοκαίρια που μαζευόμασταν πολλά παιδιά και όλη μέρα παίζαμε έξω στο χωρίο. Και ένα μεγάλο μέρος της νύχτας επίσης. Ιδιαίτερα τη νύχτα, λόγω του σκοταδιού το κύριο παιχνίδι ήταν το κρυφτό. Το θυμάστε; Ελάτε να το θυμηθούμε και να το ξαναζήσουμε (νοερά βέβαια) μαζί:

Κρυφτό

Ένα παιδί με το πρόσωπο σε τοίχο ή δέντρο, "φυλούσε", δηλαδή μετρούσε ως το 100 ανά 5 (δηλαδή: πέντε- δέκα, δεκαπέντε… με ρυθμό) λέγοντας στο τέλος: "φτου και βγαίνω και κανέναν δε χαρίζω". Μόλις τελείωνε το μέτρημα προσπαθούσε να βρει τους κρυμμένους. Όταν έβρισκε κάποιον, έτρεχε στο μέρος που φυλούσε και φώναζε: "Φτου ένας ... (όνομα του παιδιού). Αν κάποιος προλάβαινε να πάει στο μέρος που φυλούσε αυτός που μετρούσε και φωνάζε "φτου ξελευθερία σε όλους", τότε ελευθερώνονταν όλα τα παιδιά. Ξαναφυλούσε ο ίδιος. Αν αυτός που φυλούσε τους έβρισκε και τους «έφτυνε» όλους, ο πρώτος που θα έβρισκε "τα φυλούσε". Ωραίο παιχνίδι. Χωνόμασταν μέσα στα χόρτα, στα χαλάσματα, κάτω από τραπέζια, όπου βρίσκαμε. Δε μας ένοιαζαν ούτε τα έντομα, ούτε τα φίδια και ούτε είχαμε κανέναν άλλο φόβο. Το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να φτύσουμε εμείς για να μην φυλάμε.
Φίλοι μου, δυστυχώς όλα αυτά αποτελούν πλέον παρελθόν, γιατί ακόμα κι όταν μαζεύονται πια παιδιά στο χωριό, δεν ασχολούνται καθόλου με τέτοιου είδους παιχνίδια. Όλα αυτά είναι "περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις". Που λέει και ο ποιητής. Τουλάχιστον ας μείνουν ζωντανά στην καρδιά μας για όσο περισσότερο μπορούμε. Καλή συνέχεια να έχετε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου